Op de Mall

Gisteren zag ik beelden uit de hoofdstad van de VS, waar een paar honderd duizend mensen samen kwamen. Zowel De Standaard als de NRC hebben er niet zo heel veel woorden voor over:

De manifestatie van de Comedy Central-sterren Jon Stewart en Stephen Colbert was niet voor de man in de straat. Het was een melig feestje voor de gematigde kiezers die anders niet de straat op gaan, maar zich thuis kwaad maken over de polarisatie van het debat. 

(NRC 31 oktober 2010)

Of het melig was, die bijeenkomst, weet ik niet, maar laten we er nu toch niet zo meewarig om doen, vooral in een land waar “Geen Stijl” en andere soms hufterige taal het politieke in het ongerede brengt, zoveel mensen samen willen komen om iets te doen aan de polarisatie in de Amerikaanse politiek en helaas ook daar de hufterigheid willen verhelpen. Melig? Nu je bekijkt het maar. Schuttingtaal mag er niet, dat weten we, want dat biept men min of meer vakkundig weg, maar liegen en bedriegen, zelfbedrog, dat kan zonder omwegen en iedereen is gedwongen eraan mee te doen. 

Wij vinden dit derhalve en alles in overweging nemende een belangrijk moment in de Amerikaanse politieke evolutie, waar het past even stil bij te staan. Het blijft ons verbazen dat men graag Sarah Palin en andere minus habentes ten tonele voert, wat bij ons het vermoeden oproept dat sommigen nog graag de indruk wekken dat de Amerikaanse vooral boeren uit de Midwest zouden zijn. 

Als burgers zich verzetten tegen de antipolitiek, als zij met andere woorden hun verantwoordelijkheid nemen, dan dienen we daar toch enige aandacht en vooral respect voor te hebben. Immers, of het melig is een herfstdag buiten te komen en met Jon Stewart een en ander recht te zetten. 

Meer woorden hoeven we daar voorlopig niet aan te besteden, want het lijkt me dat dit moment zelf van groter belang is dan journalisten hier te lande, Vlaanderen en Nederland, willen laten uitschijnen. Ook in Europa zou men best eens de politici en mediamensen tot de orde mogen roepen, dossiers zouden minder verrot raken en vroeger een oplossing vinden, als men niet met egootjes te maken had. 

Stel nu eens dat Vlaamse en Waalse burgers op straat zouden komen, dat ook burgers uit de buurlanden, maar ook Zweden of Grieken, Romeinen en Napolitanen hierheen zouden komen en aan het Jubelpark zouden samenkomen, om een waarachtige Europese politiek zouden eisen, want een sterk Europa in de geglobaliseerde wereld zou wellicht onze belangen beter dienen, dan sommige sceptici willen doen geloven. 

Maar voor matiging in taal, in benadering opkomen in de politiek is niet sexy natuurlijk, omdat politiek dan niet meer verkoopt en journalisten zich niet als sterren kunnen voordoen. De publieke zaak is echter te belangrijk om die aan schreeuwers over te laten. Burgers die politici om enige terughoudendheid vragen, van journalisten dat ze hun beroep met ernst ter harte nemen, dat komt ons bijzonder belangrijk voor.